HELLENIC VOLLEYBALL FEDERATION

Του Δημήτρη Τυχάλα

Στα 42 του χρόνια έχει ήδη πετύχει αρκετά… Ωστόσο για τον Γκιγιέρμο Ναράνχο Ερνάντεζ, τον Ισπανό τεχνικό της Εθνικής γυναικών την οποία οδήγησε μετά από 18 χρόνια σε τελική φάση Ευρωπαϊκού πρωταθλήματος (23/8-8/9), το πιο σημαντικό είναι να ονειρεύεσαι και να δημιουργείς με τις πράξεις και τις αποφάσεις σου τις προϋποθέσεις για να είσαι τυχερός στη ζωή σου.

Για τα όνειρα έχουν γραφτεί και θα γραφτούν χιλιάδες πράγματα, ωστόσο το ζήτημα είναι πολλές φορές αν μπορείς να τα πραγματοποιήσεις και τι θυσίες είσαι διατεθειμένος να κάνεις…

Το 2011 ο Γκιγιέρμε Ναράνχο είχε ολοκληρώσει την καριέρα του ως παίκτης (κυρίως με τη φανέλα της Αρόνα Τενερίφη) κι οι περισσότεροι τον έβλεπαν να αναλαμβάνει τα ηνία της οικογενειακής επιχείρησης (με διάφορες δραστηριότητες από μεταφορές εμπορευμάτων έως επισκευές πλοίων), ωστόσο για τον γεννημένο στην Σάντα Κρουθ Ντε Τενερίφε μπορεί ο παίκτης να είχε πεθάνει μέσα του, αλλά πολύ γρήγορα είχε αρχίσει να γεννιέται ο προπονητής.

Κι όσο γρήγορα έγινε η μετάβαση του στην προπονητική, εξίσου γρήγορα έγινε και η μετάβαση του από την άμμο (πρόλαβε μια 2η θέση σε παγκόσμιο πρωτάθλημα) στην σάλα. 

Αυτό που ‘άργησε’ λίγο ήταν η εμπλοκή του στις Εθνικές ομάδες, καθώς προέκυψε μετά από 4 χρόνια, όταν τον Μάιο του 2018 ανακοινώθηκε από την ΕΟΠΕ ως προπονητής της Εθνικής γυναικών, καταφέρνοντας να την οδηγήσει στους τελικούς των Μεσογειακών Αγώνων και με ένα εντυπωσιακό ρεκόρ 6 νικών σε ισάριθμα ματς στον προκριματικό όμιλο, στα τελικά του Ευρωβόλεϊ για πρώτη φορά μετά το μακρινό 2001.

«Εύκολοι αντίπαλοι, αυξήθηκαν οι ομάδες από 16 σε 24» θα πουν κάποιοι κι ίσως και να έχουν και δίκιο, ωστόσο η ουσία δεν αλλάζει (κι αυτό ισχύει και για την Εθνική ανδρών που ακολουθεί) καθώς το σημαντικό για το άθλημα (που όλοι λέμε ότι αγαπάμε) είναι η παρουσία μας στη γιορτή των κορυφαίων.

Εκεί που όπως μας είπε ο Ναράνχο στην εξαιρετικά ενδιαφέρουσα συζήτηση που είχαμε λίγες ώρες πριν αναχωρήσει η Εθνική για την Άγκυρα «πρέπει να ονειρευόμαστε, αλλά συνάμα να είμαστε και ρεαλιστές».

«Τον Σεπτέμβριο του 2001; Ααααα τώρα κατάλαβα! Λοιπόν τον Σεπτέμβριο του 2001, όταν η Εθνική Ελλάδος έπαιξε για τελευταία φορά σε Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα, ειλικρινά δε θυμάμαι τι ακριβώς έκανα, αλλά προφανώς θα έπαιζα κάπου μπιτς βόλεϊ και θα είχα ξεκινήσει προετοιμασία με τον Αρόνα την τότε ομάδα μου»

«Όχι σε καμία περίπτωση… Στην καριέρα μου πραγματικά αισθάνομαι ότι είμαι τυχερός. Έχω τη θεωρία και το πιστεύω ότι η τύχη δεν είναι κάτι που… υπάρχει, αλλά κάτι για το οποίο πρέπει να παλέψεις. Αλλά πρέπει να είσαι τυχερός να έρθουν οι ευκαιρίες στο μονοπάτι σου και να είσαι προετοιμασμένος για τις προκλήσεις που θα αντιμετωπίσεις. 

Τις συνθήκες τις δημιουργείς εσύ. Το 2011 ήμουν ως σκάουτερ της ομάδας μπιτς βόλεϊ που ήταν προπονητής ο κολλητός μου και συμμετείχε στο παγκόσμιο της Ρώμης. Ήταν μια εκπληκτική εμπειρία κι εκεί είπα στον εαυτό μου ‘φίλε θέλω να είμαι εδώ, να συμμετέχω κι εγώ σε κάτι τόσο σημαντικό και μεγάλο’. Κι έτσι ξεκίνησα την επόμενη χρονιά να προπονώ ομάδες μπιτς βόλεϊ στην Γερμανία και το 2013 η ομάδα μου έφτασε έναν πόντο από την κατάκτηση του Παγκοσμίου πρωταθλήματος. Εντάξει στεναχωρήθηκα που χάσαμε με 21-19 στο τάι μπρέικ, αλλά δεν ήταν απλό αυτό που είχε συμβεί. Πριν από δύο χρόνια ονειρευόμουν να είμαι μέρος αυτής της γιορτής και μέσα σε λίγους μήνες όχι απλά συμμετείχα, αλλά είχα οδηγήσει την ομάδα μου στον τελικό. Απίστευτα συναισθήματα… Λίγο αργότερα ξεκίνησα ως βοηθός προπονητή στην Στουτγάρδη και μετά από λίγους μήνες έγινα πρώτος προπονητής»

«Ναι και τον Γενάρη του 2014 ήταν ο τελικός του Κυπέλλου με αντιπάλους τις Βίλμπισμπουργκ και Σουλ σε ένα κατάμεστο γήπεδο από 10.000 θεατές. Έβλεπα το ματς από την τηλεόραση κι έλεγα ότι θέλω την επόμενη χρονιά να είμαι εγώ εκεί με την ομάδα μου. Όπως και έγινε αφού τον επόμενο Γενάρη κατακτήσαμε το Κύπελλο μπροστά σε 10.000 κόσμο».

«Θυμάμαι ότι είχα πει στον κ. Καραμπέτσο ‘ σ’ ευχαριστώ για την ευκαιρία που μου δίνεις, γνωρίζοντας ότι ίσως εγώ κερδίσω περισσότερα καθώς σε επίπεδο εθνικών ομάδων δεν είχα προηγούμενη εμπειρία, αλλά να ξέρεις ότι θα δώσω τα πάντα για να δικαιώσω την επιλογή σου και να αποδείξω ότι δεν έκανες λάθος με εμένα’. Κι έτσι ξεκινήσαμε να δουλεύουμε, να δουλεύουμε, να δουλεύουμε και ήρθε η πρώτη επιτυχία στους Μεσογειακούς Αγώνες με τη 2η θέση κι ακολούθησε η αήττητη πορεία μας στον προκριματικό όμιλο του Ευρωβόλεϊ. Στους Μεσογειακούς κερδίσαμε για πρώτη φορά στην ιστορία την Ιταλία και για πρώτη φορά από το 2011 την Ισπανία την οποία νικήσαμε μέσα στο σπίτι της για να χάσουμε στον τελικό από την σπουδαία ομάδα της Κροατίας.

Μετά ήταν ο όμιλος του Ευρωπαϊκού όπου ερχόταν το ένα 3-0 πίσω από το άλλο… Πρέπει όμως να πω ότι ήμουν πάντα τυχερός που είχα όπως έχω και τώρα ένα εξαιρετικό σταφ δίπλα μου. Στην Στουτγάρδη είχα τον Γιάννη Αθανασόπουλο, εδώ τώρα τον Νίκο (Μπουτσουρή), τον Γιάννη (Παρασχιδη), τον Άλεξ (Μπαξίς), τον Ρικάρντο (Μποϊέρι), τον Βαγγέλη (Περόπουλο).

Πρέπει να πω ότι δεν είμαι ο πιο εύκολος άνθρωπος. Απαιτώ πολλά από τους συνεργάτες μου, αλλά κι από την Ομοσπονδία και η αλήθεια είναι ότι μας παρέχουν τα πάντα. Έχουμε τις καλύτερες δυνατές συνθήκες και είμαι πραγματικά χαρούμενος και τυχερός που περιτριγυρίζομαι από αυτούς τους επαγγελματίες και εξαίρετους ανθρώπους».

«Θα σου πω το εξής… Υπάρχουν πολλές ομοιότητες με την πατρίδα μου και ειδικά η Πορταριά και ο Βόλος μοιάζουν με τις Κανάριες Νήσους. Από την πρώτη στιγμή ο Γιάννης (Παρασχίδης) έβλεπε πως μιλούσα με τους ανθρώπους εδώ και πως αισθανόμουν όταν ήμασταν Ελλάδα και μου έλεγε ‘θα μπορούσες να μείνεις εδώ’ και εγώ του απαντούσα ‘συμφωνώ απολύτως’. Λατρεύω την Ελλάδα, που είναι όλη σαν ένα νησί, ήδη καταλαβαίνω πολλές από τις λέξεις αφού και τα ισπανικά από τα ελληνικά προέρχονται και νιώθω σαν το σπίτι μου. Από κει και πέρα από την πρώτη στιγμή είχα και έχω εξαιρετική σχέση με τον πρόεδρο κ. Καραμπέτσο, με τον Διευθυντή της Ομοσπονδίας κ. Μπακοδήμο αλλά και μ’ όλο το σταφ. Ένιωθα λοιπόν την ανάγκη να δώσω κι εγώ κάτι πίσω γιατί έβλεπα πόσο μεγάλη ανάγκη είχε το ελληνικό βόλεϊ μετά από τόσα χρόνια να βιώσει μια επιτυχία. Ειλικρινά όμως δεν περίμενα με τίποτα ότι θα κάναμε 6 νίκες με 3-0 στα προκριματικά του Ευρωπαϊκού πρωταθλήματος. Κι όμως τα καταφέραμε…»

«Είναι αστείο το πως αργά, αλλά σταθερά χρειάζονται ολοένα και λιγότερα κίνητρα για να συνεχίσουν την προσπάθεια. Στην αρχή του καλοκαιριού έβλεπαν ως κάτι μακρινό το Ευρωπαϊκό αλλά όσο πλησιάζουμε υπάρχουν κάποιες αθλήτριες οι οποίες στις προπονήσεις χτυπούν τις μπάλες λες και ήδη είναι στην Άγκυρα! Χθες, στο γήπεδο υπήρχε πολύ ζέστη, αλλά η προπόνηση ήταν απίστευτη. Αν περνούσες έξω από το γήπεδο θα καταλάβαινες την ένταση και το πάθος. Έχουν μπει σε ρυθμούς Ευρωβόλεϊ και έχουν μπει με απίστευτη δυνατή διάθεση. Κι όπως έλεγε ένας σπουδαίος προπονητής μπάσκετ το κίνητρο πρέπει να το βρίσκει από μόνος του ο παίκτης κι όχι ο προπονητής. Κι εγώ είμαι πραγματικά τυχερός γιατί αυτά τα κορίτσια δεν χρειάζονται να τους δημιουργήσω εγώ κίνητρο»

«Η χειρότερη στιγμή για μένα είναι όταν στέκομαι απέναντι σε μια αθλήτρια και πρέπει να της πω ότι δεν θα συνεχίσει μαζί μας. Αυτή για μένα είναι η πιο δύσκολη στιγμή. 

Όταν ξεκινήσαμε στην Πορταριά τον Μάιο του 2018 έπρεπε να κόψω 11 αθλήτριες από το πρώτο γκρουπ που είχαμε πάρει (κι από το οποίο απουσίαζαν οι Χριστοδούλου, Γιώτα, Λαμπρούση, Μερτέκη, Βασιλαντωνάκη) και υπήρχαν κορίτσια που έκλαιγαν γιατί ήθελαν να μείνουν γιατί είχαν δει τι δουλειά που κάναμε. Μετά στους Μεσογειακούς έπρεπε να πάρουμε μόνο 12 αθλήτριες και είχαμε αφήσει εκτός αθλήτριες που δουλεύαν μαζί μας για 3-4 εβδομάδες και τώρα εν όψει της πιο σημαντικής διοργάνωσης των τελευταίων ετών έπρεπε και πάλι να πάρουμε ανάλογες αποφάσεις. Είναι πολύ δύσκολο πίστεψε με γιατί δεν μπορώ να ξεπεράσω έτσι εύκολα ότι αυτά τα παιδιά έχουν όνειρα και πάλεψαν γι’ αυτά. Αλλά εγώ πρέπει να κάνω αυτό που πιστεύω ότι είναι το καλύτερο για την ομάδα και το ελληνικό βόλεϊ».

«Με διαφορά ο πιο δύσκολος…»

«Επιτυχία θα είναι να περάσουμε στην επόμενη φάση… Ας είμαστε ειλικρινείς. Σίγουρα πρέπει να ονειρευόμαστε, αλλά πρέπει να είμαστε και ρεαλιστές. Έχουμε έναν πολύ δύσκολο όμιλο με Τουρκία, Σερβία, ενώ δεν περιμέναμε ότι η Βασίλεβα θα είναι στην αποστολή της Βουλγαρίας, αλλά τελικά θα είναι κανονικά.

 

Δεν θα πρέπει να ξεχνάμε ότι στις αντιπάλους μας υπάρχουν ορισμένες αθλήτριες οι οποίες είναι παγκόσμιας κλάσης. Η Βασίλεβα για παράδειγμα ή η κεντρική  Ντιμίτροβα είναι απίστευτες αθλήτριες και γενικά ».

«Αυτό συμβαίνει εδώ και χρόνια… Η Βουλγαρία είχε ανέκαθεν μια πολύ καλή ομάδα, αλλά χωρίς να πετύχει σχεδόν τίποτα. Από την άλλη όμως είναι μια ομάδα που κάθε χρόνο παίζει με τις πιο δυνατές ομάδες του κόσμου».

«Αυτός είναι ο ρεαλιστικός στόχος και για να τον πετύχουμε πρέπει να νικήσουμε την Γαλλία. Θα πω ότι είναι ένα ματς 50-50 με την Γαλλία να έχει φέρει πίσω την Μπάουερ που είναι μια πανύψηλη κεντρική και γενικά ο κόουτς Ρουσό έχει κάνει κάποιες αλλαγές έχοντας βελτιώσει την εικόνα της ομάδας εκεί που είχε αδυναμίες (πάσα, κέντρο, λίμπερο). Παίξαμε στην Ουγγαρία στο Savaria Cup με τη Γαλλία κι εγώ επέλεξα να κάνω πολλές αλλαγές, Χάσαμε 3-1 αλλά η αίσθηση ήταν όπως και στα κορίτσια, αλλά ότι μπορεί να χάσαμε, αλλά ήταν σα να κερδίσαμε. Ειδικά χάνοντας στον πόντο το δ’ σετ στο οποίο η Γαλλία προηγήθηκε με 8-1… Η αντίπαλος μας είναι μια έμπειρη ομάδα, πολύ ψηλή και δυνατή, αλλά έχει τις αδυναμίες της και θα προσπαθήσουμε εκεί να την χτυπήσουμε. Δεν έχει καλό σερβίς, αλλά παίζουν εξαιρετικά στο μπλοκ άμυνα».

«Η Φινλανδία θα είναι μια έκπληξη… Η Φινλανδία είναι σαν την Ελλάδα. Έχουν μεγάλο κίνητρο, μια πολύ δυνατή διαγώνια την Κοκόνεν με πολύ μεγάλη εμπειρία και κάποιες ακόμη αθλήτριες που δημιουργούν ένα καλό γκρουπ. Το σίγουρο είναι ότι για την κερδίσουμε πρέπει να παίξουμε και να παίξουμε καλά. Κι είναι σημαντικό το πρόγραμμα καθώς έχουμε τη 2η μέρα τη Γαλλία κι αμέσως μετά τη Φινλανδία. Άρα θέλει προσοχή και στον τρόπο διαχείρισης της ομάδας σ’ αυτήν την εβδομάδα των αγώνων…Ελλάδα, Γαλλία, Φινλανδία τον ίδιο στόχο έχουν και θα είναι σαν μια παρτίδα σκάκι μεταξύ των προπονητών» 

«Δεν έχω καμία απολύτως δυσκολία δουλεύοντας μ’ αυτό το γκρουπ αθλητριών… Δεν θα πρέπει να ξεχνάμε πως αυτά τα κορίτσια, όπως κι οι αντίστοιχες αθλήτριες σε άλλες χώρες έχουν περάσει 9 μήνες μεγάλης πίεσης στους συλλόγους τους και τώρα το καλοκαίρι έχουν την ευκαιρία να ξεκουραστούν, να ηρεμήσουν, να επανέλθουν σε μια ισορροπία και να βρεθούν με την οικογένεια τους. Άρα το να είσαι με την Εθνική είναι πολλές φορές σκληρό κι απαιτεί να θυσιάσεις πολλά. Στην αρχή ήταν προφανές ότι τα κορίτσια ήταν άδεια από ενέργεια από την σεζόν που είχε προηγηθεί αλλά και το περσινό καλοκαίρι με την Εθνική. Φτάσαμε όμως να διεκδικούμε την πρόκριση στο τελευταίο ματς του Silver European League κι ακολούθησε η διακοπή των τριών εβδομάδων που ήταν πραγματικά ευεργετική. Τα κορίτσια επέστρεψαν εντελώς διαφορετικά τον Ιούλιο».

«Πρέπει να μην ξεχνάει κανείς ότι την ίδια φιλοδοξία και τα ίδια κίνητρα έχουν και οι αντίπαλες ομάδες οι οποίες μπορεί να περίμεναν υπομονετικά κι εμείς την επιστροφή τους σε μια τόσο μεγάλη διοργάνωση. Είναι δύσκολο να κάνεις κάποια πρόβλεψη. Σίγουρα θα υπάρχουν πολύ δυνατά συναισθήματα κι ας μην ξεχνάμε ότι το Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα είναι σχεδόν σαν ένα παγκόσμιο πρωτάθλημα καθώς στην ήπειρο μας υπάρχουν πολλές δυνατές ομάδες. Επίσης να μη μας διαφεύγει ότι και ατομικά δεν έχουμε πολύ έμπειρες αθλήτριες… Η Ανθή (Βασιλαντωνάκη), η Όλγα (Στράντζαλη), η Άννα (Καλαντάτζε) είναι ακόμη μικρές και τώρα αρχίζουν να έχουν πρωταγωνιστικό ρόλο και στις ομάδες τους. Έχουν όλο το μέλλον μπροστά τους και ειλικρινά το πιστεύω αυτό γιατί βλέπω κάθε μέρα την πρόοδο τους όπως και όλης της ομάδας».

«Άγχος; Σε καμία περίπτωση. Ενθουσιασμός ναι, όχι άγχος… Γενικά στη ζωή μου δεν έχω είδωλα, αλλά οι αγαπημένοι μου προπονητές είναι ο Γκουϊντέτι κι ο Μπερναρντίνιο. Το 2017 πήγα 5 ημέρες στην Κωνσταντινούπολη και παρακολούθησα τις προπονήσεις της Εθνικής Τουρκίας, ο Γκουϊντέτι με φιλοξένησε, μιλήσαμε αρκετά και τώρα θα βρεθούμε αντίπαλοι στην πρεμιέρα. Δεν υπάρχει λοιπόν κανένας λόγος για άγχος, αλλά για ενθουσιασμό…»

«Όχι! Πιστεύω, κι αυτό το έχω μοιραστεί μ’ έναν από τους καλύτερους φίλους μου τον Γιάννη Αθανασόπουλο, ότι όλα συμβαίνουν για έναν λόγο. Τα καλά και τα κακά. Ότι έκανα μας έφερε εδώ που είμαστε, οπότε γιατί να αλλάξω κάτι».

«Είχα αυτή τη συζήτηση πρόσφατα και προσωπικά το θεωρώ λυπηρό ότι μια ήττα π.χ. από την Φινλανδία μπορεί να χαρακτηρίσει το πρόγραμμα αυτών των μηνών αποτυχημένο. Ξέρετε για μένα τι είναι επιτυχία; Ότι μετά την ήττα από την Εσθονία σε φιλικό και την Κροατία στον τελικό των Μεσογειακών Αγώνων, αγωνιστήκανε με την Εθνική 23 διαφορετικές αθλήτριες και έχουμε δημιουργήσει μια μεγάλη βάση…»

Πηγή: sportsfeed.gr