Από την Αλβανία στην Ανάβυσσο για το Attica Juniors Open τα αδέρφια Χανδρινοί
Απευθείας από Αλβανία ήρθαν τα αδέρφια Χανδρινοί, ώστε να αγωνιστούν στο Attica Juniors Open, αποδεικνύοντας ότι αν θέλεις κάτι και το αγαπάς το καταφέρνεις.
Οι δύο αθλητές, αγωνιζόντουσαν την Παρασκευή (28/06) με την Εθνική παίδων στο Βαλκανικό Πρωτάθλημα Κ20, όπου κατέκτησαν το ασημένιο μετάλλιο χάνοντας στον τελικό από το Μαυροβούνιο με 3-1 σετ.
Ο Αριστείδης και ο Σπύρος, μίλησαν για το ταξίδι τους από τα Τίρανα στην Αθήνα, ώστε να φτάσουν στην Ανάβυσσο έγκαιρα, αλλά και για την ενασχόληση τους με το μπιτς βόλεϊ.
Για το ταξίδι τους από την Αλβανία στην Ανάβυσσο:
«Ήταν ένα πάρα πολύ δύσκολο ταξίδι. Υπήρχαν στιγμές μέσα στην νύχτα που ξυπνούσαμε, γιατί νομίζαμε ότι θα τρακάρουμε, αφού ήταν δύσκολοι οι δρόμοι με πολλές στροφές. Κοιμηθήκαμε δύο ώρες μόνο και μάλιστα χάσαμε το πρώτο τρένο από Θεσσαλονίκη που ήταν 6:30 το πρωί και πήραμε αναγκαστικά αυτό που ξεκινούσε στις 9:30. Πάντως, παρόλο την ταλαιπωρία παίξαμε καλά».
Για το πανελλήνιο πρωτάθλημα σιρκουί:
«Έχουμε τους ίδιους στόχους με πέρυσι και θέλουμε στη συνέχεια να παίξουμε σε πιο υψηλά τουρνουά. Είναι ωραίο που ξεχωρίζουμε στον χώρο, γιατί φαίνεται ότι μπορούμε να κοντράρουμε τις μεγάλες ομάδες».
Για την χημεία μεταξύ τους:
«Το να παίζεις με συγγενικό πρόσωπο μπορεί να σου βγει είτε σε καλό είτε σε κακό. Εμάς μέχρι στιγμής μας έχει πάει καλά, διότι έχουμε την άνεση μεταξύ μας να πούμε το οτιδήποτε και πολλές φορές συνεννοούμαστε χωρίς να χρειαστεί να μιλήσουμε».
Για τους κοντινούς, αλλά και τους μακρινούς στόχους που έχουν θέσει:
«Στο μπιτς βόλεϊ θέλουμε να συμμετέχουμε σε όσα πιο πολλά masters μπορούμε. Φυσικά δεν έχουμε κάποια απαίτηση, διότι γνωρίζουμε ότι είναι δύσκολη διοργάνωση, αλλά θέλουμε μέσω αυτού να μαζέψουμε όσες πιο πολλές εμπειρίες μπορούμε. Στα αναπτυξιακά, θέλουμε να φτάσουμε στo Final K19 στην Ρόδο. Δεν πιστεύουμε ότι θα συνεχίσουμε επαγγελματικά στο μπιτς βόλεϊ, όπως στην σάλα που την προτιμάμε και νομίζω παίζουμε καλύτερα. Το βόλεϊ στην άμμο θα το έχουμε στην ζωή μας ως χόμπι, γιατί μας βοηθάει σε μεγάλο βαθμό σωματικά και σίγουρα θα παίζουμε πάντα ο ένας με τον άλλον, διότι δεν μπορούμε να φανταστούμε τον εαυτό μας να αγωνίζεται με κάποιον άλλον».
Οι δύο αθλητές, αγωνιζόντουσαν την Παρασκευή (28/06) με την Εθνική παίδων στο Βαλκανικό Πρωτάθλημα Κ20, όπου κατέκτησαν το ασημένιο μετάλλιο χάνοντας στον τελικό από το Μαυροβούνιο με 3-1 σετ.
Ο Αριστείδης και ο Σπύρος, μίλησαν για το ταξίδι τους από τα Τίρανα στην Αθήνα, ώστε να φτάσουν στην Ανάβυσσο έγκαιρα, αλλά και για την ενασχόληση τους με το μπιτς βόλεϊ.
Για το ταξίδι τους από την Αλβανία στην Ανάβυσσο:
«Ήταν ένα πάρα πολύ δύσκολο ταξίδι. Υπήρχαν στιγμές μέσα στην νύχτα που ξυπνούσαμε, γιατί νομίζαμε ότι θα τρακάρουμε, αφού ήταν δύσκολοι οι δρόμοι με πολλές στροφές. Κοιμηθήκαμε δύο ώρες μόνο και μάλιστα χάσαμε το πρώτο τρένο από Θεσσαλονίκη που ήταν 6:30 το πρωί και πήραμε αναγκαστικά αυτό που ξεκινούσε στις 9:30. Πάντως, παρόλο την ταλαιπωρία παίξαμε καλά».
Για το πανελλήνιο πρωτάθλημα σιρκουί:
«Έχουμε τους ίδιους στόχους με πέρυσι και θέλουμε στη συνέχεια να παίξουμε σε πιο υψηλά τουρνουά. Είναι ωραίο που ξεχωρίζουμε στον χώρο, γιατί φαίνεται ότι μπορούμε να κοντράρουμε τις μεγάλες ομάδες».
Για την χημεία μεταξύ τους:
«Το να παίζεις με συγγενικό πρόσωπο μπορεί να σου βγει είτε σε καλό είτε σε κακό. Εμάς μέχρι στιγμής μας έχει πάει καλά, διότι έχουμε την άνεση μεταξύ μας να πούμε το οτιδήποτε και πολλές φορές συνεννοούμαστε χωρίς να χρειαστεί να μιλήσουμε».
Για τους κοντινούς, αλλά και τους μακρινούς στόχους που έχουν θέσει:
«Στο μπιτς βόλεϊ θέλουμε να συμμετέχουμε σε όσα πιο πολλά masters μπορούμε. Φυσικά δεν έχουμε κάποια απαίτηση, διότι γνωρίζουμε ότι είναι δύσκολη διοργάνωση, αλλά θέλουμε μέσω αυτού να μαζέψουμε όσες πιο πολλές εμπειρίες μπορούμε. Στα αναπτυξιακά, θέλουμε να φτάσουμε στo Final K19 στην Ρόδο. Δεν πιστεύουμε ότι θα συνεχίσουμε επαγγελματικά στο μπιτς βόλεϊ, όπως στην σάλα που την προτιμάμε και νομίζω παίζουμε καλύτερα. Το βόλεϊ στην άμμο θα το έχουμε στην ζωή μας ως χόμπι, γιατί μας βοηθάει σε μεγάλο βαθμό σωματικά και σίγουρα θα παίζουμε πάντα ο ένας με τον άλλον, διότι δεν μπορούμε να φανταστούμε τον εαυτό μας να αγωνίζεται με κάποιον άλλον».
